Bhaktapur

De korte rit naar Bakhtapur ( 45 min ) verliep rustig. Tenslotte kon maar de helft van alle auto's de weg op. Aangekomen bij ons guesthouse werden we vriendelijk ontvangen door de eigenaar die hier zelf ook woonde met zijn gezin. Mij ervaring is dat de zogenoemde homestays de leukste plekjes zijn. De mensen zijn altijd zeer servicegericht en doen er alles aan om het je naar de zin te maken. Ook voor de kids zijn dit meestal de leukste plekjes.
Na een uitvoerige uitleg van de eigenaar over de geschiedenis van de stad en onze kinderen even ferm toegesproken te hebben op de kamer( ze hadden zich echt vreselijk misdragen toen die man wat vertelde en dat is nog heel zacht uitgedrukt ) zijn we de stad gaan verkennen. Bhaktapur is een prachtige oude stad met prachtig houtbewerkte gebouwen en tempels ( hindustaans ). Tot op de dag van vandaag staat de stad bekend om haar houtbewerkers. Echte vaklui die prachtig werk leveren. Misschien is monnikenwerk een beter woord wat een arbeid zit er in zeg.. Overal zie je religieuze verhalen omgezet naar houtsnijwerk. Vreselijk mooi gedetailleerd. Ook staat de stad bekend om de pottenbakkers. Van zwarte klei maken ze prachtige potten, die ze vervolgens in speciale ovens, gemaakt van stenen, dan stro en dan een dikke laag as er over, dagen lang in deze ovens laten bakken. Dit stinkt wel heel erg vind ik.
In deze stad hebben we dus echt voornamelijk dingen bekeken.
we hadden het geluk om er op een speciale zaterdag te zijn. Dit was voor de hindoes een zeer speciale datum . In het hele land vonden massale offeringen van dieren plaats, bruiloften, en feesten voor jongensbabys die rond de 6 mnd waren en voor het eerst rijst mochten gaan eten. Wij hadden het geluk om getuige te mogen zijnvan een bruiloftsceremonie. Deze duurde de gehele dag in en rond de tempel. Het was heel speciaal om dit eens te zien. Zo anders dan bij ons. Dit draait veel meer om de familie dan om de mensen zelf. Ik heb nog nooit zo'n ongelukkig bruidje gezien. Helemaal toen zij aan het einde van de dag bij de bruidegom en schoonouders in de auto moest stappen om naar haar nieuwe huis te gaan. Weg van haar ouders. Wat een verdriet ook bij haar vader en moeder. Niet eens gespeeld. Ik snap nu wel beter waarom de mensen met alleen dochters toch proberen nog een zoon te krijgen. Die zorgt voor ze op hun oude dag,terwijl de dochter weg moet naar de schoonouders.
In nepal wordt amper getrouwd uit liefde maar kiest de familie je partner. Volgens de mensen die ik hierover sprak geldt dat voorbijna alle huwelijken. Huwelijken die op liefde zijn gebaseerd houden volgens hen maar kort stand omdat na een tijd steeds meer ruzie krijgen. Gearrangeerde huwelijken gaan volgens hen veel langer mee. ( ergens zit hier wel een logica in ).
Ook waren we tijdens deze dag getuige van het slachten van een buffel. Dit was een heel bloederig, leguber en aparte gebeurtenis waarbij we normaliter meteen weggelopen waren maar nu niet. Dit omdatguusje perse alles wilde zien en omdat ik toch ook van mening ben dat het bij de cultuur hier hoort en daarover willen we net meer leren. Ik heb het wel zo weten te spelen dat ze het echte moment van het doden zelf en dus ook de angst van het dier heeft gemist. Dit vond ik echt onnodig. 2 minuten later kon ze weer kijken en vind ik nog steeds dat ze nog heel wat gruwel heeft gezien. Toch was ze er heel goed onder. Ik denk dat de uitvoerige uitleg en voorbereiding ( we hadden heel duidelijk verteld wat ging gebeuren en dat het heel bloederig zou zijn ) en onze neutrale houding ( ja het is me echt gelukt om niet te laten merken hoe vreselijk ik het vond voor die arme buffel ) ervoor heeft gezorgd dat het goed was. Wel hebben we duidelijk gemaakt dat de mensen hier zo leven maardat wij kiezen om dat niet zo te doen. ( haha ik zie het al voor me dat ze eerstdaags alle beesten gaat slachten -》 ze slachtten die dag nl ook nog een geit, schaap, kip en hond ). Guusje vond de dag van de bruiloft in zijn geheel echt heel interessant en mooi. Baukje was er niet echt mee bezig. Die kwam even zeggen dat de lieve buffel sliep bij de tempel. Haar was alles totaal ontgaan. Totdat guusje zei dat hij geen hoofd meer had. Toen ging ze nog 1x kijken en nam er toen genoegen mee dat hij soep in ging. Mmmmm..... echte dierenvrienden die kids van ons.
na 3dgn en 2 nachten hadden we bakhtapur wel gezien en gingen we door naar Bodhnath. DE Budhistische plek van nepal waar bijna alleen tibetanen zitten. Ik keek er erg naar uit.