25november op naar bakhtapur ( althans dat dachten we )

'S ochtends vroeg om 7.30 hadden we ons hele hebben en houden ( en dat wordt steeds meer gedurende de reis :-( ) in de taxibus geladen en begonnen we aan een wederom lange bobbelige en bochtige reis.Nog een beetje afwachtend hoe deze chauffeur zou rijden na de zware tocht voor guusje de week ervoor. Gelukkig, reed deze wel normaal ( voor nepalese begrippen ). We waren benieuwd hoe de reis zou verlopen en of we veel opstoppingen etc zouden krijgen ivm het saarc congres.
De reis ging voorspoedig. Onderweg hier en daar een gecrashte vrachtwagen of bus waarvan we dachten dat de bestuurder en inzittende het vast niet meer na zou kunnen vertellen. Het is ook niet gek hoor. Ze rijden echt als idioten op bochten af. Toeteren keihard, ervan uitgaande dat tegenliggers aan de andere kant van de bocht maar moeten stoppen voor ze. Of nog erger, ze halen nog snel ff in vlak voor de bocht. ( en dan hebben we het dus over bergbochten ). Als er dan een tegenligger komt op de andere baan raken ze meteen in de slip en crashen. Het zijn natuurlijk hartstikke oude gare bakken met oude slechte banden etc.
Vlak voor Kathmandu begon de ellende. Alleen even nummers mochten er door. ( daar hadden we al rekening mee gehoudenen hadden een busje met even kenteken.) Toen al chaos overal. (Brommers, motoren, vrachtwagens, bussen, taxi's, auto's, voetgangers alles gaat kriskras door elkaar en wordt door militairen allerlei kanten opgestuurd. ) Uiteindelijk kom je dan in een rij. Toen we aan de beurt waren kwamen er 2 militairen naar ons toe,geweren in de aanslag alsof we criminelen waren. Toch wel bedreigend hoor als je zoiets niet gewend bent. Toen ze in de bus keken moesten we er alsnog allemaal uit en gaan lopen naar de andere kant. De bus werd doorzocht en moest daarna naar de andere kant rijden ( 500 m verder ) waar wij ook zouden komen. Weer chaos alom. Alles liep en reed zoekend door elkaar om te kijken waar je heen moest. Ik liep natuurlijk fout en ging op de autobaan lopen met guusje. Haha al aan het geroep van de anderen te horen werden we al snel genoeg de goede kant op geleid. Toen we dus allemaal in de gigantische voetgangersmeute stonden moesten vrouwen rechts en mannen links. Dus ik met de kids rechts. Aangezien er veel meervrouwen waren die veel langzamer waren dan de mannen ( al die handtassen en jurken moesten gefouilleerd worden ) stond edwin al lang en breed aan de overkant te wachten toen ik nog in de rij stond. En toen kreeg guusje een of andere idiote inval. Ze ziet edwin heel in de verte en rent zo maar pardoes de rij uit onder iedereen door hup onder alle soldaten ( met dus gerichte geweren ) door en gaat bij edwin staan. Ik kreeg echt een hartverzakking en kon geen kant op. Dacht echt dat ze haar zouden pakken of nog erger schieten. Haha maar gelukkig had niemand haar gezien in alle chaos. Die mag dus nooit meer zonder handje in de rij staan!! Het stomme was dat het enige waar ik toen aan kon denken waren joodse moeders in de 2de wereldoorlog die ook met hun kindjes in de rijen moesten. Wanneer toen een kind wegrende werden ze zo zonder pardon afgeschoten. Ik heb me nog nooit zo kunnen verplaatsen of qua gevoel in de buurt kunnen komen van die oorlog als nu. Ik realiseerde me zo dat dit ook guusje had kunnen zijn en hoe snel zoiets dus kan gebeuren, maar ook hoeveel waanzin het was! Achteraf kan ik het nog steeds zo ervaren. Ik denk dat het voor mij een heel bedreigende situatie is geweest en ik daarom zo sterk de link heb gelegd. Op een ander moment in mijn leven heb ik ondanks alle verhalen en films etc me nog nooit zo kort bij een verhaal gevoeld als nu.
Hoe dan ook, na grondig gefouilleerd te zijn konden ook Baukje en ik ons weer bij edwin en guusje voegen. Waarschijnlijk werden de problemen en regels rond het vliegveld ( waar wij langs moesten om in bakhtapur te komen) nog erger. Dit heeft ons doen besluiten toch in kathmandu te blijven deze nacht in ons eigen vertrouwde hotelletje van het begin. Ik wilde de kids niet meer aan deze bedreigende sfeer blootstellen enonszelf ook niet. De kids waren er echt van onder de indruk. Ook was het nog maar de vraag of we anders uberhaupt door hadden gekund want daar had niemand duidelijkheid over.
Die middag in kathmandu nog 2 mega grote plastic tassen ( die die marokkanen en turken altijd op hun dak hebben wanneer ze op vakantie gaan ) gekocht voor alle zooi die we verzameld en gekocht hebben in te stoppen, nog wat zomerjurkjes voor g&b gekocht en voor edwin een mooi en warm wollen vest. Wat was hij er blij mee. Haha en hoe groot was de teleurstelling toen er een gat in de naad bleek te zitten. Gelukkig wilde de jongen van de winkel het laten maken en kon hij het als hij weer in kathmandu was ophalen als hij het netjes gemaakt vond.
Na nog in een heerlijk momo-tentje gegeten te hebben zijn we lekker gaan slapen.
de dag erna zouden we om 7 uur met de taxi van het guesthouse naar bakhtapur gaan. Op dat tijdstip mocht je nl nog gewoon doorrijden, mits je een oneven kenteken had. ( het was om en om. de ene dag alleen even en de andere dag alleen oneven ).