dag 5 en 6 poon hill
16 november 2014
Mentaal afzien.
Gisterenochtend vertrokken vergezeld door een heerlijk warm zonnetje. Vol goede moed een wat simpelere tocht tegemoet. Nog geen idee dat we halverwege ( na toch weer een flinke klim ) op een nog mooier uitkijkpunt zouden uitkomen dan de dag ervoor. De Deuralipas. Wat hebben we allemaal weer genoten. Guusje en miBaukje hebben er heerlijk gespeeld. Iedereen was vrolijk en onder de indruk. Voor ons de prachtige sneeuwreuzen, beneden achter ons de prachtige wolken met daarbovenuitstekende bergen. Zo mooi! Wederom prachtige foto's kunnen maken.
daarna door naar Deurali. Daar aangekomen voelde het nog steeds of we in het paradijs waren. Lekker buiten in de zon eten in een prachtige setting. En toen...
een grote mist. Alles wit en grauw. Van de een op de andere minuut ijskoud. Allemaal het eetzaaltje in waar gelukkig snel de kachel werd aangemaakt. En daar zaten we dan. In een donker hok met slechte nepalese tv en 2 moee kids die wat klierderig werden. Nog heel vroeg in de middag. Helaas had ik mijn boek in pokhara gelaten om gewicht te besparen en ik tot nu toe toch niet aan lezen was toegekomen. Dus dan maar alvast het kamertje ( lees hok ) klaarmaken. Daar aangekomen was alles klam en ijskoud. Opeens was mijn "ach het hoort er gewoon bij en gewoon zelf leuk maken " volledig verdwenen. " Hoe moest het nou die nacht. Kan die verkouden kids slechts in een koud vochtig bed stoppen. Wat een stom hok is het ook, kan mijn kont niet keren. En dan die stomme wc waarvan die lui gewoon nog steeds niet snappen hoe het werkt en ijskoud is daar buiten, etc etc". Kortom mijn hoofd was goed op dreef. Natuurlijk was edwin toen het volgende slachtoffer. " die maakte zich er weer gemakkelijk van af daar bij die kachel en liet die kinderen maar hun gang gaan wat vast zou gaan leiden tot vallen, huilen, etc.". Kortom weinig positiefs meer in mijn gedachten. Nadat ik me door de ruimte had heengewurmd, alles had klaargemaakt voor de nacht en had klaargelegd voor de ochtend erna toch maar terug naar de eetruimte. Daar waren de kinderen filmpjes aan het kijken en waren net als mij ook lang niet meer zo goed gehumeurd als eerder op de dag. Ookbij hen speelde de kou, de moeheid en het deprimerende weer parten. Die avond is eigenlijk niets meer leuk geweest. Pas vanochtend toen we weer konden gaan lopen klaarden alle humeuren weer op en hebben we door prachtige bijna surrealistische rododendronswouden gelopen. Prachtig! Daar liepen we dan midden in het grootste rododendronswoud ter wereld. Wat had ik hier graag in maart willen lopen wanneer ze allen in volle bloei staan. Kan me gewoon niet eens een voorstelling maken hoe mooi dat zal zijn. Verder hele dag grauw weer gehad. Bij wat een heel.mooi uitzichtpunt schijnt te zijn konden we gewoon voorbij lopen. Het enige wat we zien is wolken. In het bos gaf dit een zeer surrealisitsch beeld. Het leek net of we in een bos van lord of the rings liepen. Vol met enge dingen.En absolute stilte. Heel vaag en apart.
Na een redelijk makkelijke tocht zijn we inmiddels aangekomen bij ons guesthouse in bhaisikharka. Wederom een hok. Nu nog hokkiger dan gisteren. Wederom koud en nu nog kleinere bedjes. Wederom 3. Nu maar eerst met edwin de bedden klaargemaakt en allemaal tegen elkaar aangeschoven. Daarna edwin gevraagd alvast lekker met de kids bij de kachel te gaan zitten zodat ik verder even alles klaar maak voor morgen en vannacht. En daar zat ik dan op de rand van het bed. ( of moet ik zeggen planken met een matras niet dikker dan een tuinkussen.) Op de een of andere manier heeft het me toch goed gedaan heel even alleen te zijn. Heb ondertussen een zak snoep vam de kids aangevallen. Haha het heeft geholpen. Heb de knop in mijn hoofd maar gewoon volledig omgedraaid en mezelf gedwongener nu echt weer iets van te gaan maken.hoe vaak heb ik deze bijzondere kans nou?!! Dus huppakee... daar zit ik dan in de lekker warme eetkamer. Opgekropt tussen een stel nepalezen rondom de kachel die een slechte nepalese film kijken. Tegenover me twee fantastische kids die helemaal rozig voor de honderdste keer " maya de bij en de lege fles kijken". Mijn uitzicht is een vaag grauw woud. Maar de stroom werkt! En... ik kan er weer de charme van in zien. Mooi zo!!!
Straks eten. Vanavond weer vroeg slapen en morgen op naar Ghandruk. Op naar iets meer beschaving, warm water en wifi :-)) ow ja en een wc in het guesthouse ipv buiten. Heb er nu al zin in! Nu op naar een nog gezellige avond! Nu eerst maar eens een knuffel van mijn mannetje krijgen.
Gisterenochtend vertrokken vergezeld door een heerlijk warm zonnetje. Vol goede moed een wat simpelere tocht tegemoet. Nog geen idee dat we halverwege ( na toch weer een flinke klim ) op een nog mooier uitkijkpunt zouden uitkomen dan de dag ervoor. De Deuralipas. Wat hebben we allemaal weer genoten. Guusje en miBaukje hebben er heerlijk gespeeld. Iedereen was vrolijk en onder de indruk. Voor ons de prachtige sneeuwreuzen, beneden achter ons de prachtige wolken met daarbovenuitstekende bergen. Zo mooi! Wederom prachtige foto's kunnen maken.
daarna door naar Deurali. Daar aangekomen voelde het nog steeds of we in het paradijs waren. Lekker buiten in de zon eten in een prachtige setting. En toen...
een grote mist. Alles wit en grauw. Van de een op de andere minuut ijskoud. Allemaal het eetzaaltje in waar gelukkig snel de kachel werd aangemaakt. En daar zaten we dan. In een donker hok met slechte nepalese tv en 2 moee kids die wat klierderig werden. Nog heel vroeg in de middag. Helaas had ik mijn boek in pokhara gelaten om gewicht te besparen en ik tot nu toe toch niet aan lezen was toegekomen. Dus dan maar alvast het kamertje ( lees hok ) klaarmaken. Daar aangekomen was alles klam en ijskoud. Opeens was mijn "ach het hoort er gewoon bij en gewoon zelf leuk maken " volledig verdwenen. " Hoe moest het nou die nacht. Kan die verkouden kids slechts in een koud vochtig bed stoppen. Wat een stom hok is het ook, kan mijn kont niet keren. En dan die stomme wc waarvan die lui gewoon nog steeds niet snappen hoe het werkt en ijskoud is daar buiten, etc etc". Kortom mijn hoofd was goed op dreef. Natuurlijk was edwin toen het volgende slachtoffer. " die maakte zich er weer gemakkelijk van af daar bij die kachel en liet die kinderen maar hun gang gaan wat vast zou gaan leiden tot vallen, huilen, etc.". Kortom weinig positiefs meer in mijn gedachten. Nadat ik me door de ruimte had heengewurmd, alles had klaargemaakt voor de nacht en had klaargelegd voor de ochtend erna toch maar terug naar de eetruimte. Daar waren de kinderen filmpjes aan het kijken en waren net als mij ook lang niet meer zo goed gehumeurd als eerder op de dag. Ookbij hen speelde de kou, de moeheid en het deprimerende weer parten. Die avond is eigenlijk niets meer leuk geweest. Pas vanochtend toen we weer konden gaan lopen klaarden alle humeuren weer op en hebben we door prachtige bijna surrealistische rododendronswouden gelopen. Prachtig! Daar liepen we dan midden in het grootste rododendronswoud ter wereld. Wat had ik hier graag in maart willen lopen wanneer ze allen in volle bloei staan. Kan me gewoon niet eens een voorstelling maken hoe mooi dat zal zijn. Verder hele dag grauw weer gehad. Bij wat een heel.mooi uitzichtpunt schijnt te zijn konden we gewoon voorbij lopen. Het enige wat we zien is wolken. In het bos gaf dit een zeer surrealisitsch beeld. Het leek net of we in een bos van lord of the rings liepen. Vol met enge dingen.En absolute stilte. Heel vaag en apart.
Na een redelijk makkelijke tocht zijn we inmiddels aangekomen bij ons guesthouse in bhaisikharka. Wederom een hok. Nu nog hokkiger dan gisteren. Wederom koud en nu nog kleinere bedjes. Wederom 3. Nu maar eerst met edwin de bedden klaargemaakt en allemaal tegen elkaar aangeschoven. Daarna edwin gevraagd alvast lekker met de kids bij de kachel te gaan zitten zodat ik verder even alles klaar maak voor morgen en vannacht. En daar zat ik dan op de rand van het bed. ( of moet ik zeggen planken met een matras niet dikker dan een tuinkussen.) Op de een of andere manier heeft het me toch goed gedaan heel even alleen te zijn. Heb ondertussen een zak snoep vam de kids aangevallen. Haha het heeft geholpen. Heb de knop in mijn hoofd maar gewoon volledig omgedraaid en mezelf gedwongener nu echt weer iets van te gaan maken.hoe vaak heb ik deze bijzondere kans nou?!! Dus huppakee... daar zit ik dan in de lekker warme eetkamer. Opgekropt tussen een stel nepalezen rondom de kachel die een slechte nepalese film kijken. Tegenover me twee fantastische kids die helemaal rozig voor de honderdste keer " maya de bij en de lege fles kijken". Mijn uitzicht is een vaag grauw woud. Maar de stroom werkt! En... ik kan er weer de charme van in zien. Mooi zo!!!
Straks eten. Vanavond weer vroeg slapen en morgen op naar Ghandruk. Op naar iets meer beschaving, warm water en wifi :-)) ow ja en een wc in het guesthouse ipv buiten. Heb er nu al zin in! Nu op naar een nog gezellige avond! Nu eerst maar eens een knuffel van mijn mannetje krijgen.
Ze komen nooit voor in Nederland.
Maar heel knap hoe je de knop weer om hebt kunnen zetten, hoe je je zelf even toegesproken hebt zonder er Edwin en de meisjes in mee te sleuren!
En nu weer genieten... Heel veel plezier in dit mooie kabouterdorpje. De foto's zijn geweldig en ik kan me er geen voorstelling van maken dat jullie dat allemaal "in het echt" zien :-)
Veel liefs.