poonhilltrekking dag 1 10 november

Maandagochtend 8 uur. De jeep stond voor de deur en we werden begroet door Som onze gids voor de komende week en door Basu. Zelf was ik op van de zenuwen. Waar was ik aan begonnen en wat als het niets zou worden en de kids alleen maar lastig waren, edwin een ravijn zou missen en ik de trappen niet vol zou houden. Ow ja en dan ook nog in 1 jeep samen met chauffeur ,gids, 3 dragers en wijzelf met z'n allen de bergen in....
En wat heb ik er naast gezeten!! Edwin doet het perfect en geniet evenveel als mij. De kids vinden het helemaal prachtig en laten me iedere keer weer versteld staan van het feit hoeveel zij bewust genieten van de natuur, de bergen, de nieuwe mensen die ze zien en niet te vergeten alle dieren die ze zien. Wat leren ze hier ongelofelijk veel, per dag zie ik ze zichzelf verder ontwikkelen. Dit kan je op geen school leren. Hoe ziet een waterval nu echt uit en waar komt die vandaan, waarom stroomt een rivier hard, waarom lopen er zo veel "paardjes" ( =muilezels ), welke planten mag je niet aanraken en waarom dan niet en zo gaat het de hele dag door. Maar ook merk ik dat ze zo veel bewuster als ik ooit had verwacht leren delen en realiseren dat wij heel rijk zijn en heel veel hebben en deze kindjes niet. Dat ze met z'n allen in hele kleine kamertjes slapen, geen badkamer hebben zoals wij, haast geen speelgoed en haast geen kleertjes. Het meest van alles is hoe ze bewust leren zich aan andere situaties aan te passen omdat ze snappen dat mensen hier echt niet meer hebben dus ook niet meer kunnen bieden. Dit alles had ik echt nooit zo verwacht en ik denk met mij heel veel andere mensen ook niet anders zouden we hier echt heel veel meer kindjes zien dan nu! De mensen zijn zo ontzettend lief en behulpzaam hier. Iedereen groet de kindjes en moedigt ze aan tijdens hun mega klimtocht. De dragers en gids zijn constant aan het opletten of edwin geen treden of andere dingen mist, of er geen brandnetels staan, buffels langskomen of muilezels ( er zijn er echt al meer als 100 gepasseerd ). Bij buffels en muilezels, die ons soms zelfs letterlijk raken zo kort gaan ze langs ons door, gaan ze zelf tussen ons en de dieren staan. Bij te diepe beekjes dragen ze meestal 1 van de twee als ik de ander draag. wat een leuke en lieve mensen. En wat vind ik het schandalig dat ik de hele dag door van die verwende westerse lui zie langskomen ( gelukkig niet de jongere generatie onder de 40,die leven schijnbaar toch wat bewuster ) met hun dure klimpakjes alsof ze nog nooit wat anders hebben gedaan, en dan al hun bagage ( we spreken dan over 75l rugzakken tot de nok gevuld, grote sporttassen, grote kanotassen etc ) op 1 of 2 dragers hangen omdat ze te krenterig zijn om een extra drager in te huren of te lui omhun eigen zooi mee te slepen. Denk dan vaak aan 3 tot 5 van die grote zware tassen en daar moeten die mensen dan in die hete temperaturen de stijle bergen mee beklimmen en al die duizenden trapjes mee oplopen. Schandalig om die arme lui, die nou eenmaal geen andere mogelijkheid hebben dan om dat te accepteren, te behandelen als straatvuil, geen enkele interesse in hun welzijn tonen maar wel met een big smile die berg op en af te paraderen. Voor straf zouden ze hun 1 uur datzelfde moeten laten doen. Dan deden ze dat nooit meer! Ook blijken het vaak grote internationale reisorganisaties te zijn die zo slecht met de dragers omgaan. Dus mensen let op als je ooit georganiseerd wilt gaan na te vragen hoeveel dragers ermee gaan. Als je niet je eigen spullen wilt dragen reken dan op1 porter pp! En vergeet nooit dat het gewoon mensen zijn met hetzelfde lijf en dezelfde gevoelens als wijzelf!! Alleen dan veel armer.

ok, trekking ;-)
Met de jeep zijn we naar Nayapul gereden. Hier was het een drukte van jawelste omdat de meeste vanuit hier vertrekken of eindigen. Nadat er heel wat foto's (dit keer ook door westerse mensen ) van de doko's waren gemaakt en de doko's op maat waren afgesteld konden we vertrekken. Mijn zenuwen waren al binnen 5 minuten over. De kids waren zo enthousiast over alles, edwin ging perfect en ik genoot van elke blik van de bergen, de kleine huisjes, de mensen en mijn lieve gezinnetje wat dit toch maar even zo deed! De afspraak was dat de kids zo veel mogelijk zelf zouden lopen en wanneer het niet meer ging ze in de doko's mochten. ( die waren per stuk incl kids ong. 22 kg) dus goed te doen voor die mannen. Nou, het ging perfect. Ze waren constant op zoek naar watervalletjes, stroomversnellinkjes, paardjes en de grote reuzenbergen met de sneeuw. Na 2 korte pauzes hadden we na 2 uur lunchpauze. Wat een uitzicht en wat een heerlijk eten. Daarna verder gelopen en na wat kleine pauzes waren we al bijna bij de guesthouse waar we die nacht zouden blijven. Maar dit stukje was zo stijl en de kids hadden het zo warm dat ze toen voor 5 minuten de doko inmochten. Guusje vond het heerlijk en liet zich echt als queen guusje de 1ste ronddragen, maar Baukje vond het maar eng en vond het vreselijk dat ze zo stil moest zitten ( anders raken de dragers uit balans ). Na in totaal 4 uur lopen waren we in het dorpje Hille gearriveerd (1800 m ) bij ons guesthouse. Haha gelukkig had ik me voorbereid op back to basic! Piepklein kamertje met 1 1,5 slaper en 1 1 persoons bed. De meiden bij de meiden en de mannen in het kleine bed werd er snel besloten.Verder alleen een soort van gordijntje en een vensterbankje. Op de gang was een "gatwc" waar je gehurkt op moet en de gemeenschappelijke douche die warm zou zijn bleek net puur gletsjer water uit te sproeien. ( helaas kwam ik daar pas achter toen ik al half nat en uitgekleed stond te wachten totdat hij warm werd.) Zelf heb ik toch ff op de tanden gebeten en me lekker fris gemaakt. De meiden heb ik met luierdoekjes gepoetst en edwin die sloeg gewoon een dag over.
Zoals beloofd mocht er 's avonds de pantoffel gezet worden ( want die pieten hadden doorgegeven hoe knap ze gelopen hadden ) en werd het hele sinterklaasrepertoire er doorheen gehaald. Tevreden zijn we allemaal om 8 uur in slaap gevallen. Wekker om 6 gezet. Wat een super 1ste dag. Morgen de zwaarste dag van de hele tocht. Alleen maar trapjes omhoog klimmen.